Αλληλεγγύη στον αγώνα του Μοχάμεντ Α.

Στις 25 Ιανουαρίου του 2017, κι ενώ ο αγώνας των 300 έχει αποδειχθεί διαχρονικός για κάθε καταπιεσμένη/ο, ο Μοχάμεντ Α. συμπληρώνει την 44η ημέρα απεργίας πείνας, αγωνιζόμενος για ελευθερία και αξιοπρέπεια, απογυμνώνοντας ξανά την υποκρισία του δυτικού οικοδομήματος του ασύλου –στην πραγματικότητα ένα τουβλάκι στο τείχος μεταξύ «αναπτυσσόμενου» και «ανεπτυγμένου» κόσμου, μια βιτρίνα στο μαγαζί της λογιστικής διαχείρισης πληθυσμών που στήνεται και ξεστήνεται ανάλογα με τους παγκόσμιους γεωπολιτικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς.

Από τον Οκτώβριο του 2016, ο Μοχάμεντ Α. βρίσκεται σε καθεστώς διοικητικής κράτησης στην Γ.Α.Δ. Λέσβου, ως υποψήφιος για απέλαση, καθώς έχουν απορριφθεί τα αιτήματά του για χορήγηση πολιτικού ασύλου. Ζητάει πολιτικό άσυλο γιατί μετά την εξέγερση του 2012 στην Αίγυπτο επέλεξε να δημοσιοποιήσει βίντεο με τις δολοφονίες οπαδών του Μόρσι από το στρατιωτικό καθεστώς Σίσι. Το ηλεκτρονικό του ίχνος εντοπίστηκε, και από τότε διώκεται με τον κίνδυνο να εκτελεστεί αμέσως μόλις βρεθεί στα χέρια του αιγυπτιακού κράτους. Έφυγε από τη χώρα και πλέον βρίσκεται στην Ελλάδα από τον Απρίλη του 2015. Από τις 13 του Δεκέμβρη, ο Μοχάμεντ Α. κάνει απεργία πείνας και κλιμακώνοντας τον αγώνα του επιλέγει το τελευταίο μέσο, την ίδια του τη ζωή, στη διεκδίκηση της ελευθερίας του.

Στις 10/1/2017 κρίνεται αναγκαία η νοσηλεία του στο Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης καθώς η υγεία του επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Αντί αυτού κρατείται ακόμα ένα βράδυ στα κρατητήρια και όταν τελικά μεταφέρεται στο νοσοκομείο δέχεται πιέσεις και διαβεβαιώσεις για τη μεταφορά του στην Αθήνα και την επίλυση της υπόθεσής του και συναινεί να μην παραμείνει νοσηλευόμενος. Στις 12/01 ο διοικητής της Αστυνομικής Διεύθυνσης Μυτιλήνης του ανακοινώνει ότι έχει αποφασιστεί η απέλασή του στην Τουρκία, μέσω της διαδικασίας επανεισδοχής της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Μετά από πιέσεις αλληλέγγυων και δικηγόρων διακομίζεται και πάλι στο νοσοκομείο σε άσχημη σωματική και ψυχολογική κατάσταση όπου οι γιατροί κρίνουν απαραίτητη την εισαγωγή του καθώς παρουσίαζε έντονα σημάδια εξάντλησης (ζαλάδες, λιποθυμίες, προβλήματα όρασης) όπου και του χορηγείται όρος. Η νοσηλεία του οδήγησε τελικά στην αναβολή της απέλασής του. Ωστόσο, ο ψυχολογικός εκβιασμός συνεχίζεται από τις αρχές σε αγαστή συνεργασία με τη διευθύντρια της Α’ Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου. Οι αλλεπάλληλες μεταφορές από το νοσοκομείο στο αστυνομικό τμήμα, ο εμπαιγμός του δικηγόρου του Μοχάμεντ Α. και η παρακώλυση της υπεράσπισης της υπόθεσής του με την παρακράτηση των ιατρικών του εγγράφων δείχνουν την ξεκάθαρη απαξίωση του αγώνα του απεργού πείνας και την προσήλωση στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό για το προσφυγικό, ο οποίος βλέπει τα υποκείμενα με όρους ποσοστών και εθνικοτήτων.

Επιδιώκοντας να απελάσουν έναν μετανάστη απεργό πείνας που διανύει ήδη την 50ή ημέρα, το κράτος και όσοι το υπηρετούν προχωρούν ένα βήμα παραπέρα τον ολοκληρωτισμό που συντελείται, καθώς ποτέ στο παρελθόν δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, για τον προφανή λόγο πως η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Είναι οι μηχανισμοί του ίδιου του κράτους που βασανίζει καθημερινά στα κέντρα κράτησης χιλιάδες μετανάστες/ριες μέχρι την οριστική απέλασή τους, που «προστατεύει» τους πρόσφυγες στοιβάζοντάς τους σε καταυλισμούς/στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης τους κοστίζουν της ζωή τους-άπολογισμός των τελευταίων εβδομάδων 4 ενήλικες και ένα βρέφος!!!!-, που επιτελεί το ρόλο του συνοριοφύλακα ή δεσμοφύλακα της Ευρώπης κλείνοντας τα σύνορα ανάλογα με τις «ροές», που εκδικητικά στέρησε από 26 γυναίκες στο κέντρο κράτησης Ελληνικού το δικαίωμα επισκεπτηρίων, και στη συνέχεια τις έκρυψε στο Αλλοδαπών στην Π. Ράλλη, με σκοπό να κόψει τους δεσμούς τους με το κίνημα αλληλεγγύης και να καταστείλει τον αγώνα τους.

Είναι προφανές ότι ο Σύριζα και τα στελέχη του χρησιμοποίησαν το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα για να αντλήσουν πολιτική υπεραξία, αφού τώρα δεν έχουν απλώς αποκοπεί από τους αγώνες για τα πολιτικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά στέκονται σθεναρά απέναντί τους. Ενώ το 2011 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωνε αλληλέγγυος στους 300 απεργούς πείνας, το 2017 η κυβέρνησή του απελαύνει καθημερινά δεκάδες μετανάστες. Ακολουθεί πιστά το δόγμα της «πολιτισμένης» Ευρώπης που ενώ συγκλονίζεται από το πρόσφατο διάταγμα του Τραμπ για την απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ συγκεκριμένων εθνικοτήτων, θρησκευμάτων, χρωμάτων δέρματος και ονομάτων, εφαρμόζει καθημερινά τις ίδιες πολιτικές. Το κράτος,ανεξαρτήτως αριστερής κυβέρνησης και βαθμού διακηρυγμένης πίστης στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ακόμη και σε αυτή τη μικρή «φιλόξενη» γωνιά της Μεσογείου δεν παύει να αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό με όρους διαχείρισης. Ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια δεν μπορούν άλλωστε να συμβιβαστούν ούτε με τη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας, ούτε με τη συμφωνία Ε.Ε. – Τουρκίας.

Από αυτό το κράτος οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες θα βαφτίζονται πάντοτε εχθροί και η αλληλεγγύη τραμπουκισμός. Δεν θα περιμέναμε ποτέ τίποτα λιγότερο από τα ΜΜΕ του, τους λειτουργούς ή τους διανοούμενούς του από το να καταδικάζουν τη βία των αυγών, των γιαουρτιών και των συνθημάτων, την ίδια ώρα που στις εκδηλώσεις τους θα εξωραΐζουν ή θα δικαιολογούν τη βία των απελάσεων, των κρατητηρίων και των βασανισμών. Όταν η ανάγνωση του γράμματος του Μοχάμεντ Α. παρομοιάζεται με φασισμό, δε σαστίζουμε, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι όπως η κοινωνική αδικία δεν είναι λογιστικό σφάλμα («δεν υπάρχουν αρκετοί υπάλληλοι να εξετάσουν τις υποθέσεις ασύλου, αρκετά κονδύλια κλπ.», όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν η διευθύντρια της υπηρεσίας ασύλου), έτσι και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν πρόκειται ποτέ να υπηρετηθεί από γραφειοκρατίες που εκχωρούν ή στερούν δικαιώματα ανάλογα με τους παγκόσμιους συσχετισμούς ούτε από τους εξουσιαστικούς θεσμούς στους οποίους αυτές εντάσσονται. Αυτές και αυτοί θα μας βρίσκουν πάντοτε απέναντί τους.

Ο αγώνας των 300 της Υπατίας το 2011 και ο αγώνας του Μοχάμεντ Α. σήμερα δεν είναι απλώς ταυτόσημοι αλλά και άμεσα αλληλένδετοι. Βρίσκονται σε ιστορική συνέχεια και αποδεικνύουν πιο περίτρανα από ποτέ ότι οι κατακτήσεις έρχονται μόνο με τον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα.